Siem

Het land van Siem is vernoemd naar de eerdere verzorger. Ik zeg bewust verzorger, want Siem was niet van de akkerbouw of veeteelt. En Siem had al helemaal niks met gif, kunstmest of grote apparaten.

Nee, Siem had een zeis. En dat had hij de afgelopen veertig jaar, van zijn vroege pensioneren tot aan zijn dood heeft hij altijd met een zeis en ander handgereedschap het weiland onderhouden.

Waarom hij dat zo deed ben ik nooit achter gekomen. Waarschijnlijk was hij gewoon een beetje koppig en was dit zijn manier, een echte Saenkanter. Maar zijn nalatenschap is een kruidig grasland, met veel zilverschoon, scherpe boterbloem, echte koekoeksbloem en meerdere orchideeën die de weide zomers in bloei zetten. En dat is best bijzonder, het is het soort weide dat je enkel krijgt als je niet bemest en niet gaat ploegen. In Nederland-akkerland vind je dat eigenlijk niet meer.

Ik geloof niet dat het echt zijn doel was er zo’n bijzondere weide van te maken. Dit was gewoon zijn weide. Zo is er best wat huisvuil gedumpt, voordat er een ophaaldienst over de dijk reed. Zo ging dat vroeger. Ik weet ongeveer waar het ligt en negeer het verder.

Naast de zeis voor de planten was er nog meer werk te doen. Het riet aan de zijkanten moet door de eigenaar bijgehouden worden. Geen idee hoe hij dat deed, het heeft mij met een bosmaaier twee middagen gekost. En dan is er nog het baggeren. Siem deed dat ouderwets met de baggeremmer, -beugel en -haak. Handwerk.

Het is allemaal zwaar werk, dat zoveel tijd kost dat je alleen maar respect voor de oude Siem kan hebben.